Τροφή για… σκέψη
Κάθε τι που ικανοποιεί τη βιολογική ανάγκη μας για τροφή, είναι άρρηκτα συνδεμένο με την ψυχική μας κατάσταση τη δεδομένη στιγμή.
Είναι γνωστό πως τίποτα δεν μπορούμε να βάλουμε στο στόμα μας που προορίζεται να μας θρέψει, αν δεν έρθει η κατάλληλη εντολή από τον εγκέφαλο που ρυθμίζει την ποσότητα αλλά και την ποιότητα.
Είναι, όμως, η τροφή προορισμένη μόνο για να μας θρέψει; Να εξυπηρετήσει, δηλαδή, την ισορροπία των ενεργειακών αναγκών μας;
Θα μπορούσε να είναι έτσι αν υποθέταμε ότι ένας ιδιαίτερος μηχανισμός αυτορρύθμισης θα λειτουργούσε ανεξάρτητα από την ψυχική μας κατάσταση. Δεν γίνεται όμως αυτό, γιατί ανάμεσα στηντροφή και τη ζωτική μας ανάγκη να την καταναλώσουμε, παρεμβάλλεται εκτός από το εκάστοτε πλαίσιο και μια ψυχική διεργασία καθοδηγημένη από ένα συναίσθημα, στο οποίο όμως τις περισσότερες φορές δεν έχουμε πρόσβαση.
Ας φανταστούμε -με άλλα λόγια- το πλαίσιο σαν ένα πεδίο μάχης, όπου λαμβάνει χώρα μια ασυνείδητη σύγκρουση ανάμεσα στη βιολογική ανάγκη για επιβίωση και τη βιολογική επίσης ανάγκη για ευχαρίστηση και ψυχική ικανοποίηση.
Σε ιδανικές συνθήκες αυτές οι δύο ανάγκες θα έπρεπε να συνυπάρχουν η μια μέσα στην άλλη. Είναι προφανώς αυταπόδεικτο ότι η κατάλληλη τροφή που είναι απαραίτητη για μια καλή κατάσταση της υγείας μου, θα έπρεπε να είναι αυτή που θα με ικανοποιεί απόλυτα.
Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Ας αντλήσουμε το παράδειγμά μας από την υγειονομική κρίση των ημερών. Στο μέσο ενός πρωτόγνωρου πανδημικού καλοκαιριού, με μια τρίμηνη καραντίνα στηνπλάτη μας και μια πληθώρα απαγορεύσεων ναμας περιορίζουν, η διατροφή είναι μία από τις σταθερές που αντανακλά και τηνψυχική ανθεκτικότητα του καθενός από εμάς. Το τι τρώμε, πόσο από αυτό, αλλά και με ποιο τρόπο είναι συνυφασμένο με το είδος του παραμορφωτικού φακού μέσα από τον οποίο βιώνουμε την όλη συνθήκη.
Τη στιγμή που οι ειδικοί μιλούν για μια ισορροπημένη διατροφή στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του ανοσοποιητικού συστήματος, ο παράγοντας που θα καθορίσει τελικά την έκβαση αυτής της μάχης είναι η πρόσβαση που θα μπορέσουμε να έχουμε στα συναισθήματά μας. Πώς θα καταφέρουμε, δηλαδή, να ρυθμίσουμε όλο αυτό το ανάμεικτο συναισθηματικό υλικό που διακινείται μέσα μας τοντελευταίο καιρό. Θυμός; Απελπισία; Αισιοδοξία; Φόβος; Απογοήτευση; Όποιο συναίσθημα μας καταλαμβάνει αυτό τον καιρό, εκείνο που πάνω από όλα ζητά είναι η αποδοχή μας.
Η διατροφή διαχρονικά είναι απόλυτα συνδεμένη με όλα όσα βιώνουμε κάθε στιγμή, καθώς και με τον τρόπο που τα αντιλαμβανόμαστε και τα αντιμετωπίζουμε. Ας μηνξεγελάμε τον εαυτό μας. Καμιά υγιεινή, ισορροπημένη, εξατομικευμένη, επιστημονική, χημική ή όχι διατροφή δεν θα έχει τον αντίκτυπο που επιθυμούμε στο σώμα και την υγεία μας, αν προηγουμένως δεν έχουμε επιτρέψει σ’ αυτό το σώμα που ετοιμάζεται να τη δεχτεί να έχει πρόσβαση στον συναισθηματικό του ιστό.
Αποδοχή, ρεαλισμός, απενοχοποίησηείναι -θεωρώ- ένα πετυχημένο τρίπτυχο για να έχει κάποιος κατά νου όταν αποφασίζει να ασχοληθεί σοβαρά με τη διατροφή του και μάλιστα μέσα στηνκαρδιά μιας κρίσης.
Οι κρίσεις εξ άλλου -είτε προσωπικές είτε κοινωνικές- δεν απαιτούν τίποτα περισσότερο από μας παρά να επικαιροποιήσουμε τα φίλτρα μέσα από τα οποία τις βλέπουμε.
Κλης Θεόδωρος Οδοντίατρος και Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Δόκιμο μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Συμβουλευτικής.
