Η απάντηση στο ερώτημα είναι κατ αρχήν ένα διαχρονικό ΝΑΙ μιας και η τροφή όπως και ο έρωτας έχουν σαν κοινό παρονομαστή τη φροντίδα και την αγάπη. Μη ξεχνάμε ότι από τις πρώτες εκδηλώσεις αγάπης που γνωρίζει ο άνθρωπος με το που γεννιέται, είναι να μπει στην αγκαλιά της μητέρας του και να θηλάσει.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στις αρχαίες ελληνικές κοινότητες σέβονταν τις μωρομάνες και δεν τις επέτρεπαν να εργαστούν τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του βρέφους. H αξία και η δύναμη του θηλασμού εξ άλλου φαίνεται και από αναφορές στην ελληνική μυθολογία. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Hρακλή, τον οποίο όπως αναφέρεται ζήλεψε η θεά Ήρα γιατί δεν ήταν δικό της παιδί, κι έτσι έστειλε δύο φίδια για να τον πνίξουν. Aυτός όμως τα σκότωσε και μετά απ αυτό, η Aθηνά που τον προστάτευε, έπεισε την Ήρα να τον θηλάσει για να γίνει αθάνατος. Kατά τη διάρκεια όμως του θηλασμού μερικές σταγόνες θεϊκού γάλακτος εκτινάχθηκαν στον αέρα και σχηματίστηκε, κατά το μύθο, ο Γαλαξίας.
Σύμφωνα με την κλασσική θεωρία των ενορμήσεων του S.Freud, στον πρώτο χρόνο της ζωής του ανθρώπου κυριαρχούν βασικά ζητήματα επιβίωσης, τα οποία αρχικά βιώνονται μέσω των σωματικών αισθήσεων του βρέφους και τη διαδικασία της θρέψης και φροντίδας της μητερας του (McWilliams 2012).
Στο στάδιο αυτό που οι ψυχαναλυτές αποκαλούν «στοματικό», ο ερωτισμός είναι απαραίτητος γιατί είναι αυτός που μας κρατά στη ζωή, κι αυτό συμβαίνει γιατί οι ερωτικές ζώνες βρίσκονται στο στόμα και το δέρμα. Αν δεν υπήρχε απόλαυση εκεί για βρέφος και μητέρα, το βρέφος δεν θα είχε εύκολα όρεξη να φάει. Επομένως η φύση έβαλε ανάμεσα στη μητέρα και το βρέφος κάτι πολύ ευχάριστο, τη θηλή, ούτως ώστε το βρέφος από τη στιγμή που θα γεννηθεί να έλκεται απ αυτή. (Γιωσαφάτ 2014)
Άρα η θρέψη απ τη στιγμή που θα γεννηθούμε συνδέεται εκτός από την επιβίωση και με την ευχαρίστηση, γεγονός που μας ακολουθεί απ ό,τι φαίνεται και στην υπόλοιπη ζωή μας.
Στη διαδικασία του έρωτα, όπου δύο άνθρωποι βιώνουν ακραία πάθη και συγκινήσεις, η θρέψη έρχεται να μας θυμίσει, για άλλη μια φορά, ότι είναι ένα πολύ σημαντικό μέρος της όλης συνθήκης. Ακόμα και ο περίφημος «μήνας του μέλιτος», ο απόλυτος μήνας των ερωτευμένων, έλκει μεταξύ των άλλων το όνομά του από το «υδρόμελι», ένα αλκοολούχο ποτό με μέλι που έδιναν παλιά οι Τεύτονες – λαός της Βόρειας Γερμανίας – στους νεόνυμφους επί ένα μήνα μετά το γάμο.
Και φυσικά είναι πολλές οι τροφές εκείνες που ενισχύουν την ερωτική μας διάθεση. Οι ξηροί καρποί είναι από τα πρώτα στη λίστα, όπως επίσης οι καυτερές πιπεριές, αβοκάντο, ελαιόλαδο, σύκα, ρόδια, φράουλες, κεράσια, μπρόκολο, σοκολάτα κ.ά.
Όμως πέρα από την ευχαρίστηση που επηρεάζεται από τη χημεία ορισμένων τροφών, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία θεωρώ, είναι η απεριόριστη φροντίδα και το ενδιαφέρον που καλλιεργείται όταν είμαστε ερωτευμένοι, για το «αντικείμενο του πόθου μας». Θέλουμε να κάνουμε τα πάντα για τον άλλο και η «κουζίνα» είναι ο χώρος που έχουμε συνδέσει οι περισσότεροι με τις πιο τρυφερές μας αναμνήσεις. Αγάπη, νοιάξιμο, τρυφερότητα, γλύκα, νοστιμιά, οικογένεια, ζεστασιά, σκανταλιά, φροντίδα, είναι μερικές μόνο από τις συναισθηματικές μυρωδιές που αναδύθηκαν από τις κουζίνες των παιδικών μας χρόνων και που είναι οι πρώτες που θα ανασύρουμε τη περίοδο που είμαστε ερωτευμένοι.
Δεν έχουμε καλύτερο τρόπο να φροντίσουμε τον άνθρωπο που έχει κυρίαρχη θέση στη ζωή μας, παρά μόνο αν του επιστρέψουμε λίγη από τη μαγεία που βιώσαμε σαν παιδιά.
Τότε που όλα ήταν πιο ξεκάθαρα για μας και η αγάπη ήταν ένα είδος ίσως λίγο πιο αλμυρό ή λίγο πιο γλυκό, πάντα όμως το ίδιο αδιαπραγμάτευτα τρυφερό…
Κλης Θεόδωρος Οδοντίατρος και Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, Δόκιμο μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Συμβουλευτικής
Βιβλιογραφία :
N.McWilliams (2012) Ψυχαναλυτική Διάγνωση. Αθήνα. Εκδόσεις ΙΨΥ
Μ.Γιωσαφάτ(2014)Να παντρευτεί κανείς ή να μη παντρευτεί; Αθήνα. Εκδόσεις Αρμός.
Πηγή 3
